​Jeśli świętować Niepodległość, to raczej w dobrym humorze, z apetytem i spacerem. Humor mi dopisywał, nie przejmowałem się dobiegającymi głosami skwaszonych dekadentów. Próby budowania swojej pozycji poprzez poniżanie i obrażanie przeciwników uważam za mało śmieszne, o kulturze nie wspomnę. Musiałbym pisać o kulturalnych inaczej.

Na apetyt nie narzekałem, co mogło się odbić, jak na ironię, narzekaniem na niestrawność. Ta ostatnia przypadłość zdarza mi się niezwykle rzadko, ale na obiad tak się najadłem gęsiny, że skutki mogły być patologiczne.

Na wszelki wypadek udałem się na spacer, który dla własnego użytku nazwałem Marszem Niepodległości, a którego celem był rozruszanie organizmu. Prawie puste ulice Tarnowskich Gór przeszlifowałem, żeby na jutro zaczerpnąć nieco myśli do dalszego działania. Świerzego powietrza zaczerpnąłem również. Tak, bo nie należę do panicznych głosicieli zadymienia, przeżyłem lata komuny, kiedy faktycznie nie było czym oddychać.

Własnie, właśnie! Przeżyłem lata komuny i teraz cieszę się z prawdziwej niepodległości. Jak się komuś bardziej podoba dawne święto lipcowe, to niech sobie święci. Ja pamiętam jakie “reformy” kryły się za Manifestem PKWN, jak również dlaczego niektórzy próbują obecnie ukrywać swoje korzenie z czerwoną mikoryzą.