Podziwiać czy tępić? Czy nutrie opanują stawy w Zielonej? Czy zagrażają rodzimej faunie?

– Nutrie pojawiły się w Zielonej cztery lata temu – mówi Czesław Tyrol, leśnik i pasjonat przyrody. I czują się tutaj wyjątkowo dobrze.

Żyjące w stawach w Zielonej nutrie, przywykły do obecności ludzi. Nie uciekają, można je zobaczyć pływające przy brzegu czy żerujące. Gdy są w wodzie łatwo je pomylić z bobrami. Od dalekich kuzynów różnią się ogonami. U nutrii jest podobny do szczurzego, porośnięty rzadkim włosiem, bobrzy ogon jest płaski jak wiosło. Charakterystyczną cechą nutrii są także zęby intensywnie pomarańczowej barwy.

– Bywa też mylony z piżmakami, ale te są znacznie mniejsze od nutrii – mówi Czesław Tyrol.

Jak nutrie trafiły do Zielonej? Generalnie pochodzący z Ameryki Południowej gatunek trafił do Polski z powodu zalet futra. Pierwsze osobniki trafiły na wolność po prostu uciekając z hodowli zwierząt futerkowych, znaczne więcej, gdy przeminęła moda na futra z nutrii, wypuszczono. Zwierzęta szybko odnalazły się w polskich warunkach.

– Nutrie występują w rejonie Boronowa, Piasku, w Woźnikach na rzece Łanie – opowiada Czesław Tyrol. Stamtąd najprawdopodobniej trafiły do Zielonej.

Inwazyjny gatunek zagraża rodzimej faunie. Jak mówi Czesław Tyrol, wypiera wydry czy rzęsorki rzeczki. Buszujący na podmokłych terenach przybysz z Ameryki płoszy też ptactwo wodne, co jest szczególnie niebezpieczne w okresie gniazdowania.

Na południu Stanów Zjednoczonych żerujące cały rok nutrie przyczyniły się do przekształcenia ogromnych połaci terenów podmokłych w otwarte wody. Wojnę nutriom wypowiedziano m.in. w Wielkiej Brytanii, gdzie doprowadzono do ich całkowitego wytępienia.

– W Zielonej nutrii jest póki co na tyle mało, że nie możemy mówić o zagrożeniu – uważa  Czesław Tyrol.

Nie oznacza to, że leśnicy mogą spać spokojnie. Zwiększeniu populacji nutrii sprzyja brak naturalnych wrogów i zmiany klimatyczne.

[ZT]29868[/ZT]