Miejsca święte

Kiedyś, kiedyś podczas rozmowy z gronem osób na Kopcu Wyzwolenia w Piekarach powiedziałem, że jest to w pewnym sensie miejsce święte. Usłyszałem wtedy, iż nie ma miejsc świętych.

Nie zgadzam się z tym, bo chociaż staram się stąpać po twardym gruncie realiów, to jednak znam zakątki, w których człowiek czuje nieokreśloną dziwną moc, jakiś oddech niesamowitości w różnych jej odcieniach. Raz jest to relaks duchowy, gdzieś indziej dreszczyk emocji, a nawet strach. Zakładając nawet, że miejsc świętych nie ma, któż zaprzeczy, że są miejsca świetne, które także przez ateistów i sceptyków odbierane są jako niecodzienne.

Nie ma potrzeby podpierania powyższych myśli istnieniem wielu sanktuariów ważnych dla chrześcijan, ludzie wyznania mojżeszowego, a także mahometanie posiadają również miejsca pielgrzymkowe. Udanie się tam dyktowane jest nakazami danej wiary albo tradycją jakiejś społeczności, a przede wszystkim indywidualną potrzebą. Prócz tych bardzo znanych miejsc świętych lub świetnych, jak kto woli, są maleńkie sanktuaria spokoju i odnowy duchowej. Nieraz istnieją blisko nas, w formie kapliczki albo tylko zwalonego pnia, na którym można usiąść i podumać.

W moim pobliżu istotnym punktem jest źródełko św. Jana Sarkandra na wieszowskiej Jędrychówce. Tam podobno kompletnie wyczerpany proboszcz z Holeszowa idąc na Jasną Górę dostąpił tej łaski, że po gorliwej modlitwie wytrysło źródło, z którego mógł się napić. Tragiczne dzieje Jana Sarkandra zapisała historia, nieco ubarwiła legenda, ale trzeba przyznać, że należał do osób niezłomnych. Cudowny obecnie jest dla mnie fakt, że mimo bliskości autostrady, od której dochodzi hałas pędzących samochodów, potrafię skoncentrować myśli, rozproszyć wątpliwości i nabrać sił. Podobnie jak mój imiennik.

Różnica jest ta, że za żadne skarby nie napiłbym się wody z tego źródełka, bo pewnie nie wróciłbym do Zbrosławic.