Wypnijcie pierś, komisarze!

Dziadek ukradł bruk z nieczynnego dworca. I git. Pewnie nie umiał patrzeć, jak dworzec się wali, jak popada w ruinę, to postanowił coś z niego ocalić. Ciekawe, że to wszystko akurat teraz wylazło na światło dzienne. Może dziadek nie był jedynym, któremu się bruk podobał i, że tak powiem, wykończyła, w sensie doniosła na niego konkurencja? Bo kogo obchodzi stary dworzec? Pewnie pomniejsza wartość działki, na której stoi.

A propos działki. Jedna będzie zaraz wolna w centrum Tarnowskich Gór, po zawalonej Kurnej Chacie. Kto tam ma kasę, niech próbuje kupić. Pewnie warto. Tak samo jak pewnie warto ludzkim głosem mówić do właścicieli budynku i knajpy. Pewne co do tego wątpliwości miał wiceburgemajster Skrabaczewski Piotr. Ale w sumie szacun, Panie Burgemajster. Trza mieć odwagę, by nie rzec tupet, aby umierającemu na raka powiedzieć, że miał nie kurzyć. Niby prawda, ale jakoś, jak to mówiła moja babcia, nie wypada.

I w ogóle, szóstka za wyczucie, za empatię. Nie chcę się czepiać, ale co by szkodziło powiedzieć ludziom, którym na ich oczach wali się (dosłownie) życie, że zrobi się wszystko, by im pomóc. Nawet wtedy, kiedy "wszystko" oznacza, że niewiele można. Chodzi o gest, o symbol. Posadzili Pana w urzędzie także po to, by wykonywał Pan gesty, a nie tylko pokazywał wszem i wobec, jaki z Pana obrońca prawa własności i ważny technokrata.

A jakby Pan nie wiedział, ci, którzy o Kurną teraz się szarpią, robią to, bo to ich budynek, działka, knajpa, interes, życie i przyszłość. Dworzec, który się wali w Miedarach, z którego dziadek postanowił ocalić granitowy bruk, miał pecha, bo był państwowy, czyli wspólny, czyli niczyj i nie było komu paszczy w kluczowym momencie otworzyć. Dlatego też wszyscy siedzieli cicho, bo po co się komuś za nieswoje narażać.

No tak. Tom się namądrował. Ale, w sumie, po roku nieobecności coś mi zależy. Zwłaszcza że okoliczności są, jakie są i życie daje mi temat, że tak powiem, za darmo. Zobaczymy więc, co z tego wyniknie, chociaż, jak znam życie, to i tak nikogo nie przekonam, bo najtrudniej przestać wierzyć we własną nieomylność.