Kracpuc pokonał 200 wierszy w konkursie Wrazidloka

Jakub Schuwald z Ziemięcic, student historii sztuki i filologii czeskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, zwyciężył w ogłoszonym przez Stowarzyszenie Wrazidlok konkursie poetyckim „O Śląsku, po śląsku”. Jury zachwycił jego wiersz „Kracpuc” (podpowiedź dla nieznających śląskiego - tytuł oznacza… chropowaty tynk). Zwycięzca poetyckich zmagań języka śląskiego używa przede wszystkim w domu, ale jak mówi: jest to ważny element jego tożsamości. W wolnym czasie zwiedza, czyta i pisze. A dokładniej: zwiedza wszystko co może zwiedzić, czyta to, co go rozwija, pisze to, czego nie przeczytał.  Miejsce drugie w konkursie zajęła Agata Campr za utwór „Węgiel”, zaś trzecia nagroda trafiła do Anny Piliszewskiej ("Lipiny. pean dla palców”). Laureaci otrzymali odpowiednio do zajętych miejsc: 1000, 500 i 200 złotych. W skład konkursowego jury weszli: prof. Zbigniew Kadłubek, dziennikarka Izolda Czmok, poetka Sabina Frankowska-Zięcina, oraz Łukasz Zimnoch, prezes Stowarzyszenia Wrazidlok. - Zaprosiliśmy poetów do piór. Zdumiał nas szeroki odzew. Łącznie na konkurs napłynęło ponad dwieście wierszy, w tym ponad sto po śląsku - mówi Łukasz Zimnoch, prezes Wrazidloka. - Język śląski jest, żyje i opowiada o świecie szerokim nie czekając na administracyjną aprobatę. To nas Ślązaków raduje i napawa nadzieją, że nasza godka oprawiona talentem poetów jest narzędziem do opisywania niezwykłości naszego kawałka raju - dodaje. Stowarzyszenie „Wrazidlok” skupia pasjonatów Śląska pokazujących jego wspaniałości. Poniżej zwycięski utwór: KRACPUC Tyś mie widzioł lŏtać po bosŏku. Tyś mie słyszoł ryczeć, jak mi bōło pōł roku. Kożdŏ graczka i płaczka, kożdy fajer i chaja. Beztōż niy lubiã Cie, ino trochã Ci przajã. Mōm Ci jedno w zŏcy, że bōło trochã szpasu, jak za bajtla, palcōma połnymi marasu, abo znojdzōnym kajś patykym szpicatym dubōłch w twojim tynku, ôszkliwym i chrapatym. Lichy, ajnfachowy - siwy pancer z erzacu. Durś leżoł z ciebie szczyrk na cołkim placu. A pod tobōm cegła, istŏ i czerwōnŏ, już tela lŏt milczy, pod kracpucym stracōnŏ. Niy ma Ci fest gańba, żeś jōm tak ôkrutnie skrōł? Zatrzimołś historyjõ, rozdzielōłś tyn świat na pōł. Dusisz cegła, za starygo piyrwy kładziōnŏ. Terŏz sie chcã podziwać, jak je seblyczōnŏ. Beztōż ôdkrywōm szkorupã, pod kerōm ôżarty ōpa bamōnci z siykerom. Psy i koty bele co żerōm. Ftoś ryczy, że ujek to pierōn. Jednego na wojnã bierōm. Inkszy przegrŏwŏ z tuberōm. Ôstuda za ôstudōm, ôko za ôko, niy wiym, eli chcã dubać głymboko. Smōl to wszyjsko, smōl tã cegłã. Już oczy zawarła, już sie w trule legła. Kryj cołkõ srogõ chałupã, beztōż tyś je moja szkorupa.  Czytaj także: Tarnowskie Góry. Rododendrony i kapsuła pamięci