Pan Edek od monitoringu

Sołtys z Kamieńca, w przypływie gospodarskiej troski, chce, by gmina kupiła mu fotopułapkę, coby zrobić zdjęcie złodzieja kwiatków z gminnego klombiku. Za moment ktoś inny zapragnie aparaciku, bo pies sąsiada trzy razy narobił mu na wycieraczkę, a inny, bo mu jabłka kradną czy cuś. I każda kamerka narobi zdjęć, na których przy okazji będę, dajmy na to ja, z kimś, z kim, dajmy na to, pokazywać się nie powinienem. Pytanie jest takie, co się stanie, jeśli ten czy ów uzna za stosowne upowszechnić moje fotografie, albo zaproponować mi ich kupno w zamian za to, że nikomu nic nie powie? Jasne, wierzę sołtysowi, że intencje ma czyste niczym Wisła u źródeł. Ale...

Już i tak sytuacja wygląda nieciekawie. Zdjęć różnych i filmików z naszym udziałem robią setki gdzie się tylko da. A potem dysponuje nimi pan Edek z Fabryki Kredek, czy inny Jacek-Placek i nie mam tak naprawdę pojęcia, komu mój wizerunek zostanie udostępniony. Ani Edka, ani Jacka, w odróżnieniu od np. policji, nie obowiązują żadne szczególne przepisy odnośnie udostępniania dzieł z ukrytych kamer. Może z nimi robić to, co uzna za stosowne.

Paranoja polega na tym, że moje nazwisko bez mojej zgody nie może się znaleźć na domofonie, a równocześnie monitoring ze sklepu obok nagrywa 24 godziny na dobę, 365 dni w roku przy okazji także to, z kim i kiedy wchodzę do domu lub z niego wychodzę. Nie jest to chore? Po mojemu tak. A jeszcze bardziej chore jest to, że prawo dysponowania takim obrazem ma potem ktoś, do kogo moje zaufanie jest mocno ograniczone. I z tego właśnie powodu uważam, że z monitoringiem nie należy przesadzać. Tylko tyle i aż tyle.

Jacek Tarski