Wyglądamy przylotu bocianów, a tymczasem... Ciepłe zimy w ostatnich latach sprawiły, że czaple już nie muszą i nie chcą odlatywać z Polski

Są ptaki, którym ciepłe polskie zimy spodobały się tak bardzo, że nie chcą odlatywać do Afryki. Od kilku lat czaple siwe są widziane przez cały rok w parku w Świerklańcu.

Czapla siwa ma do 100 cm wysokości, ale rozpiętość skrzydeł sięga ponad 1,5 m. Ubarwieniem może przypominać żurawia, ale jest mniejsza i ma trochę inną sylwetkę. Naturalnym środowiskiem ich życia są płytkie wody przy jeziorach lub rzekach.

– Dziś to już normalne, że czaple zostają na zimę. Zresztą podobnie jest z żurawiami. Oba te gatunki widać nie tylko w Świerklańcu, ale także wzdłuż rzeki Brynicy – mówi Wojciech Kubica, zastępca nadleśniczego w Nadleśnictwie Świerklaniec.  

Największą aktywność czapli obserwuje się o zmierzchu i świcie. Skamle i skrzeczy w bardzo charakterystyczny sposób. W menu czapli znajdują się drobne ssaki i małe ptaki, ale je głównie ryby. To problem dla wędkarzy, którzy łowią w takich zbiornikach, jak stawy w Świerklańcu lub Kaletach - Zielonej, gdzie czaple od kilku lat są widywane. Takie zbiorniki są zarybiane specjalnie na potrzeby wędkowania. Dziennie dorosły ptak potrzebuje od 300 do 500 g pokarmu.

Wyspa na stawie w świerklanieckim parku to idealne miejsce na założenie gniazda przez czaple. Jest nie tylko blisko do wody, ale także rośnie na niej wiele drzew. Najprawdopodobniej na przełomie marca i kwietnia czaple złożą tam jaja (od 1 do 6), a miesiąc później powinny pojawić się młode. Czapla siwa nie jest w Polsce zagrożona wyginięciem, ale znajduje się pod częściową ochroną. Odnotowano, że najdłużej żyjący ptak miał około 25 lat.

[ZT]30260[/ZT]