Tarnowskie Góry to wyjątkowe miasto, co sprawdziło się w innych miastach, niekoniecznie sprawdza się tutaj. Czasami to prawdziwe przekleństw

Tarnowskie Góry to miasto wyjątkowe. To, co sprawdza się gdzie indziej, u nas jest przynajmniej wątpliwe. I tak to, raz za razem, wspólnymi siłami wyważamy dawno otwarte drzwi.

Tym razem chodzi o wyeliminowanie ruchu ze starego centrum miasta. Władza (lokalna) pyta więc społeczeństwa: – Chcecie? – I czeka na odpowiedź. To może w tym czasie ja zadam pytanie, skoro wyeliminowano ruch w centrach wielu miast w Polsce i za granicą i to się sprawdza, to czemu u nas miałoby się nie sprawdzić? Tym bardziej, że (o ile dobrze kombinuję) chodzi głównie o Rynek i Krakowską, gdzie i tak obowiązuje zakaz ruchu. 

No tak, ale trzeba działać, więc władza wykonuje ruch, pozorny, bo zamiast pytać, wydawać kasę na ekspertyzy itp., trzeba było zapędzić do roboty podkomendnych Hudego Andrzeja – miejskich strażników – coby wlepiali po parę mandatów w tygodniu i raz na zawsze oduczyli jeżdżenia po Rynku i Krakowskiej tych, którzy znaki mają tam, gdzie wchodzi wąż od kolonoskopu.

Ale nie, u nas trzeba było ankietę z jednym pytaniem rozpisywać. Bo jesteśmy wyjątkowi. Tak wyjątkowi, że już 30 lat temu dachówki na dach tarnogórskiego Ratusza sprowadzano z zagranicy, bo te od Jopka ze Stroszka nadawały się co najwyżej do krycia Wawelu. Prestiż to prestiż. Skoro jednak o Wawelu mowa, to mamy następną sprawę, windę dla niepełnosprawnych. Na Wawelu być może, a w tarnogórskim ratuszu nie. Taki to wielki zabytek. 

Śmiać mi się chce z tych podrygów wyjątkowości. Tym bardziej, że sam jestem tarnogórzaninem od urodzenia i sprawy miasta są mi bliskie. Ale nie przesadzajmy, uczmy się od innych, którzy to już przerobili. Zakaz ruchu w centrum wprowadźmy najprościej, jak tylko się da, dajmy ludziom bezpiecznie chodzić po Rynku i cześć, a nie dorabiajmy do tego ideologii, jakby to było nie wiadomo co. 

Bo tak naprawdę nie jesteśmy wcale tacy wyjątkowi. Mieszkamy w normalnym mieście, z normalnymi problemami normalnych ludzi. I nie popadajmy w przesadę. Fakt, że mamy tu obiekty z listy UNESCO nie jest równoznaczny z koniecznością lewitacji, a coraz częściej mam wrażenie, że niektórzy już jakiś czas temu oderwali się od ziemi. Pora wracać, bo czas płynie i jest sporo do roboty.