Tylko gapa pisze na końcu to, co powinno znaleźć się w pierwszym felietonie, który zapoczątkował minicykl o górnictwie i hutnictwie żelaza w Tarnowskich Górach.

Ślązacy, zwłaszcza z Cieszyńskiego, powiadają, że harynki najlepsze są w cebulowej zołzie. Nasz Harynek ze śledziami w sosie cebulowym niewiele miał jednak wspólnego. Przez lata zatrzymywały się na nim pociągi obsługujące trasę Zabrze Mikulczyce - Tworóg Brynek.

W 1858 roku Tarnogórska Spółka Akcyjna dla Górnictwa i Hutnictwa, założona przez byłego burmistrza Tarnowskich Gór Antona Klausę, zbudowała przy obecnej ul. Hutniczej własną hutę żelaza. Sprzedawano akcje i obiecano wypłatę dywidendy.

Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej poszukuje pamiątek związanych z tarnogórską fabryką mydła Josepha Lukaschika. Jego członkowie chętnie posłuchają też opowieści byłych pracowników i ich rodzin.

Na rok 1842 datuje się uruchomienie w Sowicach huty żelaza. Musiała się nazywać Hugo, bo jej właścicielem był syn Karola Henckel v. Donnersmarcka, hrabia Hugo.

Od tamtego tragicznego wypadku drogowego minęły już prawie 64 lata, ale w rejonie nadmorskiej Łeby nadal się o nim pamięta. W zderzeniu motocyklu z ciężarówką zginęło wówczas dwóch księży ze Zgromadzenia Oblatów Misjonarzy Maryi Niepokalanej. Jednym z nich był o. Henryk Gocyła, którego rodzice pochodzili z Ożarowic i Sączowa.

Jadąc dziś z Tarnowskich Gór do Kokotka, możemy obawiać się jedynie kłopotów związanych z robotami na drodze albo korkiem. Ale w latach 1922-39 dwukrotnie poddawani bylibyśmy kontroli granicznej.

Społecznicy ze Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Tarnogórskiej zdemontowali 13 maja dzwon z wieży gwarków, która stanowi od wielu lat symbol Tarnowskich Gór - miasta z zabytkami światowego dziedzictwa UNESCO. Wysłużony i uszkodzony dzwon trafi teraz jako eksponat do tarnogórskiego Muzeum. Jego miejsce za kilka miesięcy zajmie replika, która zostanie wykonana przez cenioną na rynku pracownię ludwisarską zgodnie z wytycznymi magistratu i śląskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków.

W opisie Śląska wydanym w 1783 r. wspomniano o piecu fryszerskim i młocie kuźniczym czynnych w 1780 r. w Piasecznej. Nie mylił się więc książę Stanisław Poniatowski, który przejeżdżając w 1784 r. przez Tarnowskie Góry, odnotował w diariuszu z podróży istnienie w nich hutnictwa żelaza.

Ledeburyt przemieniony to nie egzotyczne zwierzę, a cementyt nie jest gatunkiem cementu. Podobnie jak żeliwo, staliwo i stal, są jednymi z licznych stopów pierwiastkowego żelaza z węglem. Na co dzień funkcjonują pod wspólną nazwą - żelazo. Znaleziono dla niego wiele zastosowań, czasem specyficznych.

"Ludzie twierdzili, że to była kara boska" - zanotował tarnogórski kronikarz Jan Nowak, opisując katastrofalne zalanie kopalni pod Bibielą, do którego doszło 17 czerwca 1917 roku. Jedno jest pewne, działalność górnicza w tym miejscu, prowadzona z przerwami przez zaledwie 28 lat, co rusz napotykała na różne przeszkody.

Piekary Rudne, część Bobrownik Śląskich, zawdzięczają pierwszy człon nazwy piekarzom. Drugi rudzie żelaza, wydobywanej tam już w średniowieczu. Nie ma przekazów o ich hutniczej przeróbce, do której nie nadawał się piec chlebowy.

"Pamiętaj, obaj jesteśmy nauczycielami. Mamy być jak ta zapalona świeca na twoim biurku, zawsze świecić, nigdy nie kopcić". Słowa swojego dawnego nauczyciela, historyka Stanisława Torbusa, ks. Herbert Jeziorski, wówczas wikariusz w tarnogórskiej parafii św. św. Apostołów Piotra i Pawła, a dziś znany i ceniony duszpasterz, zapamiętał na całe życie.

Istniało zagrożenie, że XIX- wieczny gwarecki krzyż w końcu się wywróci i rozbije. Tarnowskie Góry straciłyby wówczas cenny zabytek. Na szczęście udało się temu zapobiec.

Barbórka w środku lata to jedna z imprez odwołanych w Tarnowskich Górach z powodu epidemii koronawirusa.